Rozdział 25

- Jak to wyprowadzić ? - spytał głupkowato Liam.

- Normalnie do innego domu - uderzył go w potylicę Niall.

- Mówiłem, że ona jest pokręcona ? - ostrzegł go Li.

- Idioci, po prostu idioci wszędzie - westchnął Styles.

- Tylko mówiłem, że ona nie jest jak wszystkie, pamiętasz ten mój wykres, im jest ładniejsza, tym bardziej pokręcona - rysował go palcem w powietrzu Payne.

- Dobra, zrozumiałem - powiedział Irlandczyk przepraszająco i zwrócił się do Harry'ego. - Wiesz może, gdzie i kiedy ?

- Wiem, że chciała jak najszybciej, ale Simon jej powiedział, że lepiej nie roztrząsać tego natychmiast, ale dopiero, gdy Effie sobie pojedzie, bo nie chcę mieć na głowie dwóch jęczących nastolatek. A jeżeli chodzi o gdzie, to pewnie jeden z domów, które pokazywał jej na początku - wzruszył ramionami.

- Boże - zaczął nerwowo pocierać rękę o włosy. - Co ja narobiłem...?

- Daj spokój, wszystko będzie dobrze - rzucił Payne.

- Na pewno, w końcu więcej nie zgodzę się na żadne manewry z moją siostrą, dostałeś nauczkę - powiedział Harold i wyciągnął mrożoną herbatę w szklanej buteleczce, po czym wypił jednym haustem połowę zawartości. - Zresztą, kto przewidział, że tak będzie ? - wskazał na siebie kciukami. - Ten gość.

- Czekałem, aż to powiesz - zaśmiał się Liam, a Niall padł z powrotem na plecy.

- Może to odkręcę ? - pocieszał się.

- Sorry, ale Ci już na to nie pozwolę, spaprałeś sprawę, miałeś swoją szansę. Nie chcę byś cokolwiek znowu próbował - powiedział Harry i dopił do końca napój.

- Harry, ale daj mi spróbować, jakoś to odkręcę, mówię Ci - błagał.

Dziewczyny wyszły z wody i szły na koc, do nich. Rozmowa ucichła, więc Harry skwitował, gdy one usiadły.

- Powiedziałem już "nie". Skończyliśmy - uśmiechnął się do Effie.

- O co chodzi ? - spytała roześmiana Dan i wycisnęła włosy na Liama.

- O nic. Niall chciał jeszcze więcej lodów, więc Harry stwierdził, że co za dużo to niezdrowo - odpowiedział jej chłopak serdecznie.

- Ten jak zawsze o jedzeniu - powiedziała Danielle.

- Harry, mogę Cię prosić, byś pomógł mi zawiązać mocniej tę linę ? - powiedziała Effie i podała mu rękę, by wstał z koca.

Od razu się zgodził. Gdy odeszli parę kroków w milczeniu od reszty dziewczyna w końcu przemówiła, wiedząc, że nikt ich już nie słyszy. Harry udawał, że coś robi z liną, bo ona z góry zaznaczyła, że wszystko z nią w porządku.

- Słuchaj, skoro już wiesz o linie, to chodzi mi głównie o to, że z nią coś jest nie tak - powiedziała lekko wystraszona jakby drzewa miały uszy i doniosą wszystko Sherlock.

- Niby jak ? - zaśmiał się Styles.

- Widzę, że ma nad wami przewagę, wyprzedziła was o krok. Ona coś wie, czego jej nie chcieliście powiedzieć - zaczęła nerwowo przewracać wisiorek na szyi między palcami.

- Gadasz głupoty - powiedział obruszony, nie sądził, że mogło to wyjść tak szybko.

- Ona nie jest głupia, dobrze o tym wiesz i się przekonałeś już nie raz. Powiedziała nam, że wie wystarczająco dużo, by odejść. Musiałam Ci powiedzieć, bo zabawa w takie głupoty z Niall'em i nią źle się skończy. Ona nie potrafi być na niego zła to dlatego, że chyba wie, że Niall jest tym jej Księciem. Co dziwne jest, że ją to nie boli, jakby to była tylko jedna strona medalu. Ona się przeprowadza już za chwilę, jak tylko wrócimy ! - powiedziała lekko się trzęsąc.

- Dobra... A wiesz, gdzie się przeprowadza ? - spytał, dopiero teraz do niego dotarło jakim błędem było uznać siostrę za mniej godnego przeciwnika.

- Sheldon Avenue, albo Street - przytuliła go mocno. - Ja się o nią martwię, bo w końcu zrobi coś, z czego nie będzie dumna.

- Effie, daj spokój, wszystko będzie dobrze - zapewnił.

- Jak ma być dobrze jak to będzie jakaś powtórka z rozrywki ! Potem nie będziemy znowu taką rodziną jak wcześniej, boże jak mnie irytuje wasza ignorancja ! - uderzyła go lekko w ramię.

- Dobrze, że Ty nikogo nie ignorujesz - zaśmiał się i mocniej przycisnął do siebie, a ona pocałowała go w policzek.

- Lepiej wracajmy - powiedziała i wrócili trzymając się za ręce do reszty.

Wszyscy rozmawiali teraz o wpadkach na wizji. Niall jakoś niespecjalnie był zainteresowany, więc poszedł popływać. Sherlock także nie przejawiała entuzjazmu, więc poszła pochodzić po małym lesie, by spokojnie odetchnąć. Rozwiązała włosy i przeczesała je palcami. Przechodziła między drzewami zachwycając się zielenią. W końcu zmęczona usiadła pod drzewem i patrzyła jak ptaki latają między nimi. Po chwili dostrzegła jakąś dziwną ciemną plamę, która była przykryta gałązkami, była od niej daleko i znajdowała się na drzewie, wiedziała, już co to jest. Szybko zmniejszyła odległość między nimi. Jej ciekawość szybko przezwyciężała zmęczenie. Zobaczyła malutką drabinkę na drzewo, wspięła się po niej. Stanęła teraz i obejrzała się dookoła. Był to duży, lecz stary domek na drzewie. W środku była kanapa, jakieś poduszki, stare biurko i zwykłe drewniane krzesło. Dziwnie, że domek jeszcze się nie zawalił. Nad biurkiem było pełno poprzyczepianych zszywaczem do ścianki obrazków. Najczęściej była na nich dziewczyna o złocistych lokach i zielonych oczach. Sherlock usiadła na krześle i zaczęła szperać w papierkach na stary biurku. W końcu znalazła to, co ją nurtowało. Na samym meblu było wyryte :

"Nazywam się Green Guy. Chociaż inni mówią po prostu Greeny. Jeżeli to czytasz, to znaczy, że już tu nie przebywam, chociaż to moje królestwo. Mam nadzieję, że kochasz ten las i otaczający go świat tak mocno jak ja, jeżeli tak to kontynuuj moje dziedzictwo i rysuj swoje marzenia, a jeżeli nie, to odejdź stąd i zostaw w spokoju całe moje życie.

Greeny '74"

Wszystko było wypalane w drewnie, samo pismo było pięknie kaligrafowane. Sherlock zaczęła robić porządek z rysunkami,  w końcu zrobiła z nich malutki, ładnie złożony stosik w rogu biurku. Teraz dopiero dostrzegła mały podpis pod wiadomością Greeny'iego. Dziewczyna przeczytała go na głos :

- "Kocham Cię mój jedyny Greeny. Na zawsze razem. Allison '78" - lekko zdziwiło ją wyznanie Allison, bo sądziła, że nikt tu nie przychodził od czasu zniknięcia chłopca.

Zaczęła przyglądać się rysunkom dziewczyny. Oderwała jedną kartkę, z tyłu był cały wpis, jakby z pamiętnika.

"12 Maj 1977 .

Teraz to wiem, kocham ją. Nie potrafiłbym bez niej żyć. Allison jest cudowna, bez niej moje życie dalej tkwiłoby w martwym punkcie. Może kiedyś odwiedzi to miejsce i zobaczy, że nie znikam co dzień na marne, czy jej nie zdradzam z Monic. Czuję, że to może przetrwać długo, to nasze uczucie może trwać całe wieki, czy tysiąclecia. Jestem dzieciakiem, ona także, mamy zaledwie po 17 lat, ale kochamy się jakbyśmy byli dla siebie stworzeni."

Zaczęła po kolei odrywać kartki ze ścianki. Po czym chronologicznie układać je na kanapie, oczywiście czytając każde przemyślenia Greeny'iego. Ostatni wpis był o tym, że opuszcza to miejsca, gdyż musi wyjechać z Allison do Londynu, bo chcą iść na poważne studia i zamieszkać w małym domku z dużym ogrodem, a jego narzeczona chcę założyć malutką cukiernię, wpis był z '77, sama końcówka grudnia. Allison była tutaj rok później. Czemu tak późno ? W końcu odczepiła wszystkie wpisy. Znalazła karteczkę od od jego miłości, malutki rysunek klatki dla ptaków, które wyfrunęły, bo ktoś zostawił otwartą furtkę. Z tyłu był napis, który ją wzruszył :

"Odchodzimy razem, Ty dałeś mi miłość, a ja Ci oddam życie. Chociaż wiem, że jesteś szczęśliwy tam gdzie jesteś to i ja będę, gdy się niedługo odnajdziemy się. Nie mogę żyć tutaj bez Ciebie. Życie, które mi dałeś będąc ze mną było cudowne, nie potrafię poradzić sobie z myślą, że to już koniec". 

- Effie mówi, że ona coś wie - powiedział Harry do Niall'a, gdy szli przez las nawołując Sherlock.

Zniknęła na ponad 6 godzin bez słowa. Robiło się powoli ciemno, więc zaczęli się martwić.

- Boję się, że to może być prawda - powiedział cicho Irlandczyk. - Zniknęło mi, ostatnio, coś ważnego.

Dużo sobie poświęcili. Sherlock złożyła wszystkie rysunki i ponownie przyczepiała je na stary zszywacz, który leżał na podłodze do ściany. Gdy już wszystkie rysunki wróciły na swoje miejsce, także te zawisły na ścianie, który były na biurku, dziewczyna poczuła ulgę. Czuła, że w końcu ktoś dostrzegł ich miłość. Padła wyczerpana na kanapę, która pachniała stęchlizną i latami minionej świetności. Uniósł się kurz. Sherlock wyjrzała przez jedyne okno, można to tak nazywać, lecz bez szyby, zwykła dziura, lecz dość duża. Było tu pięknie. Niebo przykrywała zielona szata liści. Widać było w oddali jeziorko i ich dom, potem dostrzegła małe miasteczko, w którym pewnie kiedyś mieszkać Greeny i Allison. Cofnęła się od okna i dostrzegła kartki, parę ołówków, temerówki, kredki i naszyjnik pod biurkiem. Najpierw wyciągnęła przybory rysownicze i kartki papieru. Chciała zostawić po sobie pamiątkę przyszłym duszom, które tu zbłądzą. Potem podniosła naszyjnik, był na złotym łańcuszku. Z początku nie wiedziała, co na nim wisi, w końcu przetarła go palcami i osady kurzu odeszły. Była to malutka babeczka z kremem, w którym była malutka świeczka. Przypomniała sobie wpis o urodzinach jego dziewczyny, wyrobił u złotnika to małe cudo, na jej 18 już urodziny, a zarazem ich czwartą rocznicę pierwszego pocałunku. Inny wpis odnośnie tego prezentu mówił, że Allison chciała go dać komuś, kto będzie pamiętał ich na zawsze, gdy on już umrze, bo z jednego wpisu wynikało, że zdiagnozowali u niego białaczkę, ale nie śmiał powiedzieć jej o tym. Teraz dopiero ułożyło to wszystko się w składną całość. Greeny przychodził tu zawsze z ojcem, gdy ten umarł zostawił mu ten domek, oraz talent rysowniczy. Co tydzień, systematycznie przychodził tu i dawał wpisy. Kochał skrycie zielonooką dziewczynę, która odwzajemniła jego uczucie. Odkryli u niego białaczkę, ale ona nic nie wiedziała, następnie wyprowadzili się do stolicy z wielkimi marzeniami, lecz co do ich spełnienia nie ma się pewności. On umiera prawdopodobnie, a Allison się prawdopodobnie zabija, by znowu z nim być. Romantyczna historia, lecz bolesna. Usiadła przy krześle i zaczęła rysować, chociaż nie była tak dobra jak Greeny to miała nadzieję, że to doceni. Narysowała Allison, który przytula chłopaka, lecz mogła tylko sobie wyobrazić jak on wygląda, po paru wzmiankach w pamiętniku, czy własnych spostrzeżeniach. Wzięła złotą babeczkę i zostawiła na biurku pamiątkę z podpisem "Niech żyję miłość! Sherlock '2012". Obiecała sobie, że wróci tu jutro i napisze ponownie jakąś notatkę do nich. Była im to winna. Usłyszała nawoływanie, ktoś jej szukał.

- Tutaj jestem ! - krzyknęła wybiegając na ścieżkę.

Zobaczyła Niall'a. Stał trochę potargany, ale twarz mu się rozpromieniła na jej widok. Coś mu się stało, jakby spadł z drzewa, czy ktoś go wrzucił w krzaki. Chłopak przytulił ją zapominając o wszystkim, był szczęśliwy widząc ją całą i zdrową.

- Nie było Cię długo - powiedział, nie przytuliła go, więc on wypuścił ją z objęci, gdy poczuł jej niechęć.

- Wiem, przepraszam, znalazłam taki domek i... - zamilkła na chwilę i bacznie mu się przyglądnęła. - Wszystko w porządku ?

- Trochę się martwiłem i przy okazji wpadłem w jeżyny - uśmiechnął się słabo.

Dopiero teraz zauważyła, że jest normalnie ubrany, a ona w stroju kąpielowym, bo zaczęło jej być zimno.

- Oj... - wymsknęło jej się. - W każdym razie, znalazłem taki domek na drzewie i tam były takie piękne rysunki, a na odwrocie były wpisy, jak do pamiętnika. Piękne po prostu.

- Trafiliśmy na ten domek z Liam'em kiedyś, ale baliśmy się do niego wejść - uśmiechnął się, wyciągnął telefon i wykonał parę telefonów, iż znalazł ją i wracają do domu.

Ona w drodze powrotnej opowiedziała mu całą historię, już miała mu pokazać naszyjnik, ale on jej przerwał.

- Czemu się przeprowadzasz ? - zapytał, gdy wyszli z lasu, byli nad jeziorem.

- Bo nie mogłabym patrzeć na Ciebie dzień w dzień - skłamała.

- A ja nie potrafiłbym Cię nie wiedzieć dzień w dzień - powiedział błagalnie.

- To koniec, Niall. Zerwałeś, zerwaliśmy - powiedziała cicho.

- Ty nic nie wiesz... - westchnął, a ona wyprostowała się, musiała zakończyć to.

- Za późno na wyznania - powiedziała zimno, mając nadzieję, że on nic już nie powie. - Skończyliśmy ze sobą. Nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego. Odchodzę, Niall. Skoro już zdecydowałeś, to teraz pora na moje decyzje. Daj mi już spokój, muszę odetchnąć - powiedziała spokojnie i położyła mu rękę na ramieniu, po czym wróciła do domku zostawiając go przy brzegu jeziora.

Weszła do domu czkając, bo łzy zalewały jej twarz. Nic nie było słychać, więc poszła się przebrać. Ubrała na siebie długie spodnie, czarne, jeansowe rurki i biały, luźny t-shirt z napisem "Be Who You Want To Be". Wzięła poduszkę, kołdrę i koc i wpakowała do walizki na kółkach. Potem zastanowiła się, co jeszcze będzie jej potrzebne. Wzięła lampkę naftową ze stołu i bluzę na wszelki wypadek. Zapięła walizkę i poszła do salonu zostawiając karteczkę na ławie "Nie martwcie się, jestem bezpieczna, widzimy się w Londynie - Sherry. PS. Weźcie moje rzeczy.". Zastanowiła się nad tym chwilę, ale była pewna, że nie przetrwa tu kolejnych dwóch nocy. Wzięła jeszcze z kuchni dwie butelki wody i wafle zbożowe. Cichaczem wyszła z domu, starała się narobić jak mnie hałasu, zobaczyła Niall'a, który stał plecami do domu. Nie chciała, by widział, że ona ucieka i gdzie. Chyłkiem weszła w najbliższe drzewa. Musiała zniknąć z pola widzenia. Zaczynało być już chłodno, więc wciągnęła na siebie bluzę. Las skręcał nad jezioro, więc także się kierowała w jego stronę. Widziała w oddali sylwetkę blondyna, ale nie zatrzymywała się. Weszła na znajomą ścieżkę do domku Greeny'iego. Szybko szła, bo wiatr bił jej twarz coraz to mocniejszymi podmuchami wiatru. Zobaczyła w oddali domek. Zaczęła biec. Wspięła się po starej linowej drabince i wciągnęła ją do środka, gdy znalazła się na szczycie. Rzuciła wszystkie swoje rzeczy na kanapę i zabrała się do rysowania.

__________________________________________________________

Zaczynam coraz częściej pisać te dziwne wiadomości do was pod rozdziałem, co mnie przeraża. Co więcej pisze to ze względu na tych 34 obserwujących ! Czy wyście powariowali ? Chcecie, bym dostała zawału ? Bo ja już skaczę po pokoju, ale bardziej mnie przeraża fakt, iż będę musiała, prawdopodobnie, jeśli przyjdzie jeszcze jeden ktoś i zacznie obserwować bloga, dodać gif jak tańczę mój taniec radości. Any who, chcę wam podziękować za wszystkie wejścia i komentarze, nawet te, że wam się nudzi, czy coś. Zawsze to jakiś kontakt między nami. Jesteście cuuudni !

Love,

Aria Jones.

PS. Dzięki Carly, teraz muszę wrzucić mojego tańczącego gifa. Ostrzegam, będzie tu jedynie przez tydzień i nigdy więcej... Ech, Carly, Carly.