Rozdział 27

- Simon, bo ja wiem, że jesteś zły i tak dalej z tą akcją, ale powinieneś się uspokoić i dać mi dojść do słowa - powiedziała zdenerwowana Sherry wstając z miejsca, bo on nie dawał jej nic powiedzieć.

- Dobrze, ale nie powinnaś się od nich wtedy rozłączać, bo mogło się coś poważniejszego stać, po prostu się martwię - powiedział już spokojnie i kiwnął jej głową.

- No właśnie... Bo ja... Bo oni tam... Tacy chłopcy mnie zgwałcili, wtedy, tam w lesie... - nie potrafiła się wysłowić, w końcu to wypłynęło z jej ust jak jakaś najgorsza obelga.

- JAK TO SIĘ...?! - krzyknął manager. - Kto o tym wie ? - spytał pospiesznie śmiertelnie poważny.

- Nikt, tylko ja i c i chłopcy... - powiedziała speszona.

- To nie może wyjść na jaw teraz. Potem spoko, zrobimy z tego kampanię nawet - zaśmiał się, by poprawić jej humor, ale nie poskutkowało.

- Nie chcę by to wyszło, ale chłopcy nie mogą się dowiedzieć - Sherry była blada jak ściana i przerażona myśląc o tym co się jej przydarzyło.

- O to się nie martw, pomyślę o tym, by zostało to tylko między nami. A zmieniając temat to jutro wychodzi twoja płytka, więc masz się przygotować na promowanie i uśmiechanie. To co się stało nad tym przeklętym jeziorem ma nie wpłynąć na to, co Cię czeka. Będziesz zbyt popularna, by o tym myśleć, potrzebuje Cię tu i teraz. Jasne ? - zapytał przemyśliwując wszystko.

- Postaram się - wzięła głęboki wdech.

- Jutro także masz wywiad w Kiss Fm. Weź brata, czy przyjaciółkę, kogo chcesz. No właśnie i co do tego, to dasz sobie radę. Wierzę w Ciebie, a teraz pojedziesz ze mną i pokażę Ci twój dom, jak Ci się nie spodoba to najwyżej zamieszkasz w hotelu chwilowo - uśmiechnął się serdecznie.
- Spoko - powiedziała dalej myślami daleko.

Wstał zza biurka i objął ją ramieniem, po czym wyszli na korytarz. Gdy weszli do recepcji Effie wstała, by spojrzeć co się dzieje. Sherlock miała nieprzytomny wzrok, była biała jak kreda i trochę słaniała się na nogach. Przyjaciółka złapała ją w pasie i wyszli całą trójką z budynku. Wsiedli do szarego Mustanga Shelby GT500 z 1989, którym jeździł Simon. Dziewczyny usiadły na tylnych siedzeniach, a on patrzył, czy się zapięły, a następnie ustawił sobie lusterka. Włączył silnik, piękny dźwięk, który wydawał sprawił uśmiech na jego twarzy. Najpierw chciał im pokazać jej nowy dom. Po jakiejś godzinie jazdy znaleźli się na spokojnym osiedlu domków jednorodzinnych. Każdy był inny, duży i miał idealny żywopłot, czy trawnik. Dookoła każdego biegł płot, czasem drewniany, czasem metalowy, ale każdy wyglądał drogo i ekstrawagancko.
Stanął w końcu pod trzypiętrowym, ogromnym domem z czterema  kolumienkami rozstawionymi na całej długości ganku, które podpierały balkon z białą, drewnianą barierką dwa piętra wyżej, który obiegał cały dom.. Domek miał kolor biały, a okiennice były niebieskie. Wejście było duże i piękne. Na portyku przed wejściem stały dwa białe, wiklinowe krzesła z niebieskimi poduszkami. Cała trójka wysiadła z auta. Stanęli na chodniku i patrzyli w skupieniu na dom. W końcu weszli przez białą, niską furtkę, także drewnianą. Szli szarym chodnikiem, który prowadził do domu. Trwa były idealnie przystrzyżona, a jej kolor nienaturalnie zielony. Weszli po trzech schodkach na werandę. Simon wręczył właścicielce klucz. Aria była zauroczona całym domem, był niesamowity. Duży, piękny i jak z filmu. Otworzyła kluczem białe drzwi. Jej oczom ukazał się ogromny przedsionek. Na prawo od niego była biblioteka, na przeciw wejścia były niesamowite, drewniane schody prowadzące na drugie piętro, na lewo od schodów był korytarz z łukiem do salonu oraz drzwiami do kuchni, a na lewo od wejścia był mały schowek na kurtki. Weszli najpierw do salonu, który był połączony z jadalnią i miał śmieszną pustą dziurę, jakby na okno do kuchni i obok kolejne drzwi do kuchni. Aria z Effie wbiegły po schodach. Tam były trzy pokoje, gabinet, łazienka i sypialnia, wbiegły na najwyższe piętro, były tam dwie sypialnie, gdzie w każdej było wyjście na balkon, który obiegał dach dookoła. i łazienka. Sypialnie na najwyższym piętrze miały skosy, gdyż były zaraz pod dachem. Zeszły na sam dół do Simon'a, który rozsiadł się w bibliotece. Siedział na wysokim, szkarłatnym fotelu z książką w ręku. Biblioteka była bardzo duża i miała drabinkę do wyższych półek, bo szafki z książkami były, aż po wysoki sufit, który był zawieszony jakieś trzy metry nad ziemią. Na środku pokoju były dwa fotele i kanapa, wszystko wyglądało jak wyrwane z epoki wiktoriańskiej. Dziewczyny usiadły na kanapie i ucieszonymi twarzami. 

- Rozumiem, że wam się podoba - uśmiechnął się i odstawił książkę na drewniany stoliczek obok siebie.

- Jest niesamowity ! - pisnęła Effie.

- Czyli nie chcecie mieszkać w hotelu ?

- Damy tutaj radę - rozluźniła się Sherlock.

- To dobrze, nie wiem, czy widziałyście, ale wszystkie twoje rzeczy już tu są i Effie także. Bawcie się dobrze i... - zastanowił się chwilę. - Odprowadź mnie do auta, Sherlock - wstał, udając, że się rozmyślił.
Wyszli z biblioteki zostawiając przyjaciółkę samą. Wyszli z domu. Stanęli na ganku, a Simon ostrożnie zamknął drzwi.
- Zawsze możesz mi wszystko powiedzieć, pamiętaj i spokojnie, twoja tajemnica będzie u mnie bezpieczna - powiedział i przytulił ją do siebie.
- Dzięki, Simon. Chociaż nie wiem, czy będzie, w końcu kazałeś mu ze mną zerwać - odsunęła się od niego.
- Skąd to wiesz ? - warknął.
- Widziałam jego minę i Crazy nie jest tak dobrym aktorem jak Zayn - prychnęła i skrzyżowała ręce na piersiach.
- On wie, że wiesz ? - zapytał zdenerwowany i zacisnął szczęki.
- Już wie, ale nie ode mnie, przeczytał moje wpisy do rysowanego pamiętnika - powiedziała odważnie, jej nozdrza zafalowały. - Wiesz, co jest w tym najgorsze ? - nie czekała na odpowiedź. - To, że i tak do niego nie wrócę, nie potrafiłabym być z nim wiedząc, że ktoś mnie zgwałcił, jestem taka brudna i to wszystko... - głos jej się złamał, ale przełknęła ślinę i się wyprostowała, a oczy mimowolnie jej się zaszkliły. - To wszystko jest przez Ciebie, trzeba było mnie wysłać do USA, a Effie zostawić tu, albo w ogóle mnie zostawić w spokoju, moje życie i nigdy się w nim nie pojawiać. Zgwałcono mnie przez Ciebie i mam prawo Cię o to pozwać - wytarła łzę z policzka. - Nie zrobię tego, bo byś przegrał i chcę dokonać z Tobą układu - on kiwnął jedynie głową.
Nie miał pojęcia, że potrafiłaby tak go zaszantażować. Szantażować na miliony, jak nie miliardy i wytwórnie. Może trafiłyby nawet do więzienia, chociaż jego prawnicy są za dobrzy na więzienie. Bał się, że to wszystko by wyszło na wierzch. Szantaż jest niczym przy tym, czym go szantażowano. Nie mógłby nawet nikomu powiedzieć co się stało, bo wyszłoby, że to jego wina.
- Zrezygnujesz z pozycji mojego managera i oddasz go komuś innemu, komukolwiek, sam wyjedziesz stąd do Stanów, czy gdziekolwiek, bylebym Cię więcej nie widziała. W zamian nie pozwę Cię i nikt się nie dowie, co zaszło między nami. Zawdzięczałam Ci tyle, a Ty zniszczyłeś mnie od środka - powiedziała i zostawiła go przed domem zamykając drzwi.
- Niech Ci się tylko uszy nie zatkają - powiedziała sarkastycznie Sherlock do przyjaciółki, która udawała, że wcale nie podsłuchiwała.
- Przepraszam, myślałam, że to nie będzie nic takiego... - powiedziała Effie i przytuliła ją.
- Nie ważne... - odsunęła się od niej jak od Simon'a, nie chciała nikogo łaski i litości.
Weszła po schodach, ale Effie szła za nią.
- Spadaj, nic mi nie jest, zajmij się sobą. Nie potrzebuję Ciebie, ani żadnej udawanej litości - warknęła do niej.
Wbiegła po ostatnich schodkach i weszła do sypialni, po czym ją zamknęła na klucz. Rzuciła się na łóżko z płaczem. Czkała i dławiła się łzami, ale starała się być cicho. Zasnęła po paru godzinach z wycieńczenia. Gdy wstała następnego ranka mogła dopiero rozejrzeć się po pokoju.
Miał błękitne ściany, a przy suficie były różowo-białe róże. Meble były wykonane z drewna i pomalowane na biało. Na lewo od podwójnego łóżka były duże okna na ogród. Na przeciwko łóżka było biurko z jej rzeczami, obok biurka było wyjście na korytarz. Na prawo od łóżka były jakiejś szafki z książkami i jej rzeczami. Obok nich były drzwi do garderoby. Teraz zauważyła, że drzwi na korytarz są otwarte, a ona jest przykryta kocem. Zegarek na nadgarstku pokazywał wpół do ósmej. Przeciągnęła się i poszła do łazienki. Było to pomieszczenie porównywać można nawet od jej sypialni, która naprawdę była duża. Na ścianach były błękitne kafelki. Na przeciw wejścia była piękna, stara wanna o złotych elementach. Lustro ciągnęło się przez całą prawą od wejścia ścianę, a pod nim marmurowy blat z umywalką. Na lewo od wejścia była szafka z jej kosmetykami i ręcznikami. Stanęła nad umywalką. Miała zacieki po tuszu na policzkach i przekrwione oczy. Związała głosy w nieładzie w kucyk. Umyła twarz i od razu zrobiła się jaśniejsza. Zamknęła łazienkę i napuściła sobie wody do wanny. Wlała malinowy zapach do gorącej kąpieli. Ściągnęła ubrania i zanurzyła się. Tego właśnie jej było trzeba. Zamknęła oczy i w ciszy cieszyła się tym momentem relaksu.
Po udanej kąpieli owinęła się śnieżnobiałym szlafrokiem i poszła do garderoby. W radiu Kiss Fm miała się zjawić dopiero o trzynastej, więc miała spokojnie jeszcze ponad trzy godziny. Weszła do małego podłużnego pomieszczenia z wieszakami po obu stronach pokoju. Po prawej były bluzki, bluzy i topy, które przechodziły w sukienki, spódnice i spodnie. Na samym końcu były dodatki, a na podłodze pod wieszakami były buty. Wzięła najpierw czarną bluzę bez żadnego zapięcia i białą kotwicą na przedzie, do tego szare rurki, czarne Vans'y. Szybko wciągnęła na siebie ubrania i przystanęła przy dodatkach. Ściągnęła swoją bransoletką, którą dostała od brata. Miała tylko zegarek tarczowy, który dostała od matki, ale wciągnęła go pod bluzę. Zrobiła sobie wysoki kucyk i wpięła czarne kuleczki w uszy. Podpięła grzywkę wsuwkami i zrobiła z niej wysoką falę. Położyła rękę na dekolcie i poczuła malutką babeczkę, która formowała się pod palcami. Czuła, że tylko ta część historii była trwała. Greeny i Alison pokazali jej co to znaczy miłość. Odetchnęła wiedząc, że ma jej naszyjnik. Wróciła do łazienki i pomalowała rzęsy. Nie chciała większego makijażu. Zeszła po schodach do salonu, by zobaczyć, czy Effie już wstała. Nie było jej, weszła do kuchni i zobaczyła przyczepione dwie kartki na lodówce. Pierwsza była od Simon'a i był to znacznie dłuższy list niż Effie.

"Droga Sherlock,
To pewnie ostatnia wiadomość i kontakt ze mną jaki będziesz miała. Chcę byś wiedziała, że nie chciałem byś była zła na mnie z powodu Niall'a, bo takie rzeczy się zdarzają i tak by zerwał, gdy zrobiłoby się poważnie. Ten domek letniskowy, w którym byliście jest mój, jest mi bardzo bliski, bo kiedyś mieszkałem niedaleko. Byłaś w domku Greeny'ego. Harry mi powiedział... 
Co do tej całej sprawy to wiedz, że Greeny to ja, a Alison żyję i znajdziesz ją na Churchill Avenue 87.  Nie złość się na mnie, gdy dowiesz się całej prawdy od niej. Chyba już dużo na mnie wylałaś złości, nie miej mi za złe tego co zrobiłem. Ze swoim nowym managerem spotkasz się w radiu, także o nic się nie martw. Jest bardzo miła i załatwi Ci najlepsze kontrakty. Tymczasem ja wyjadę do Francji i osiądę sobie, chyba przyda mi się w końcu urlop, nie uważasz ? Tak bardzo zatopiłem się w pracy i waszych życiach, że zapomniałem o mnie. Mam nadzieję, że kiedyś mi wszystko wybaczysz i zrozumiesz.
Simon."

Karteczka od Effie bardziej ją uderzyła.

"Chyba powinnaś porozmawiać z kimś innym niż ja, czy chłopcy i Danielle. Będę u nich mieszkać, także nie zobaczymy się już do mojego wyjazdu. Nie chcę być dla Ciebie ciężarem, skoro mnie nie potrzebujesz.
Effie Watson."

Sherlock ściągnęła obie karteczki z lodówki. Jeszcze raz je przeczytała. Effie odeszła, a Simon to jej tajemniczy idol ? I co się stało z Alison ? Od kiedy Effie traktuje jej słowa tak poważnie ? Wszystko znowu się chciało zawalić, ale ona na to nie pozwoli. Zrobi jak mówi kiedyś Ed, skupi się na muzyce i poświęci ile się da, by nie poświęcić i siebie. Musi się wziąć w garść, nie będzie pozwalać sobie na jakieś załamania. Już wystarczająco się stało, nigdy tego nie przezwycięży, więc musi teraz dźwignąć się na nogi. Zaczęła sobie robić śniadanie. Wyciągnęła chleb, masło i ser, po czym posmarowała kromki z każdej strony. Włożyła między chleb dwie części ser, sałatę, rukolę i pomidora, po czym rozgrzała piekarnik. Włożyła kanapki. Gdy się ładnie upiekły wyciągnęła je i położyła na białym talerzu. Zrobiła sobie kawę i zasiadła przy stole. Miała już zaczynać jeść, gdy usłyszała kroki na górnym piętrze. Wstała od stołu. Podeszła do schodów. Zrobiła parę kroków na górę ciągle nasłuchując. Kiedy nic nie było słuchać przez parę chwil wróciła do stołu. Ponownie miała zacząć posiłek, ale ktoś schodził po schodach. Nie mogła się mylić, ktoś tam był. Wzięła nóż z szafki i stanęła przy barierce. Ktoś schodził w szlafroku po schodach, gdy był na ostatnim schodku wyskoczyła na niego. Nieproszony gość odskoczył, ale i tak go drasnęła w dłoń. Usłyszała pisk chłopaka.
- Nic Ci nie jest ? - zapytała i przycupnęła przy nim odrzucając nóż.
- Jak ma być wszystko dobrze jak przecięłaś mi dłoń, jak ja będę grał ?! - piszczał przerażony Niall.
- Przepraszam ja myślałam, że to włamywacz, czy coś i... - chłopak odetchnął i podniósł się z ziemi.
- Myślałaś, że ktoś zaatakuje Cię w biały dzień na t y m osiedlu ? - prychnął i poszli do kuchni.
Przemył ranę pod kranem. Cięcie nie było głębokie, czy jakieś wielkie. Rozchodziło się równolegle od nadgarstka, jakieś centymetr lub dwa nad nim. Opatrzyła go i oddała swoje śniadanie. Patrzyła jak je. Gdy skończył wyprostował się i spojrzał na nią, bo wiedział, że usłyszy zaraz masę pytań.
- Tylko jedno pytanie zadam, co tu robisz ? - powiedziała.
Siedzieli na przeciw siebie przy sześcioosobowym stole.
- Effie powiedziała, że nie chcesz nikogo widzieć i że siedzisz smutna. Pomyślałem, że lepiej jak ktoś się Tobą zaopiekuję. Przyjechałem i już spałaś. Wyobraź sobie, że nie jestem na tyle głupi, by nie móc otwierać drzwi. Wystarczy kartka i wsuwka - uśmiechnął się. - Myślałem, że się ucieszysz.
- Niall, to że wszystko wiem, nie znaczy, że będziemy razem. Jasno się wyraziliśmy na temat tego związku - powiedziała obojętnie i uniosła ramiona zakładając skrzyżowane ręce na piersiach.
- Czyli to koniec, bo niby co ? - zaśmiał się, bo sytuacja była bynajmniej śmieszna.
Wszystko było według niego dobrze. Ona wszytko wie, a Simon wyjechał.
- Nie i tyle - powiedziała poważnie i zaczęła zbierać naczynia.
Bez słowa poszła do kuchni i zaczęła je myć.
- Należą mi się chyba jakieś wyjaśnienia. Sherlock, nie wiem o co chodzi ? Myślałem, że Ty i ja... - stanął obok niej.
- Po prostu nie pasujemy do siebie. Szukamy odmiennych rzeczy w świecie. Mamy inne cele - wzruszyła ramionami i opłukała czyste już naczynia, po czym położyła je na suszarce przy zlewie.
- Niby jakie ? - znowu się zaśmiał, ona chciała go ominąć, ale on chwycił ją za ramiona, chciał wyjaśnień.
- To koniec, zrozum - nic nie rozumiał, więc ją puścił.
- Po co mi jakaś tam Sherlock Walker mam miliony fanek, które dałyby wszystko by ze mną być - prychnął, a ona odkrzyknęła do niego trzaskając drzwiami.
- To z nimi bądź, mało mnie to obchodzi - wyszła.
Po prostu go zostawiła. On już nie rozumiał nic. Czemu go zostawiła ? Przecież się kochali. Kochali, tak ? Padł na krzesło i zdenerwowany zadzwonił do jej brata, by po niego przyjechał.

Ona przeszła wściekła na siebie parę ulic. W końcu stanęła i znalazła ulicę na której stoi. Zadzwoniła po taksówkę i kazała się zabrać do domu Danielle. Mieszkała w bloku przy High Avenue. Oczywiście nie był to byle jaki blok, tylko loft. Gdy stanęła deszcze zaczął padać, a ona nie miała kurtki, więc zapłaciła i wybiegła pod wejście domu. Zadzwoniła na domofonie. Szybko została wpuszczona. Nie minęło dziesięć minut, a była już opatulona kocem i ciepłą herbatą w ręku. Danielle siedziała na kanapie obok niej.
- Czyli Simon'a nie ma, Effie też i Ci chłopcy... - pisnęła cicho z przerażenia. - Przecież powiedziałaś im, że...
- Wiem, tłumaczyłam Ci to już, nie mogę z nim być...
- Po tym jak go potraktowałaś rano wątpię, że on by chciał... Chociaż pewnie, by chciał. Jakbyś mu powiedziała prawdę to jeszcze by się wszystko uratowało, nie uważasz ? - nalegała Dan.
- Nie mogę, dałam się jakimś chłopcom... Jestem beznadziejna - zaczęła płakać znowu.
- Naprawimy to, obiecuję... - przytuliła ją.

_______________________________________________________________

Mamy 27 rozdział i 16,661 wejść ! Nawet nie wiecie jak świruję ! Zaraz usunę tego przeklętego gifa i będę się cieszyć z wami. Może jakieś szalone propozycje Carly, gdy (oby) kiedyś doszlibyśmy do 20 tysięcy wejść ? Albo może coś bardziej realnego ? Piszcie na dole w komentarzach co chcecie szalonego zobaczyć, co robię, gdy wybije kolejna niebotyczna suma obserwatorów, bądź wejść. Nabrałam pewności siebie i wena także przyszła ! A wszystko to dzięki piosenkom Demi Lovato i Edvent'owi. To taka stronka, gdzie Ed Sheeran wrzuca codzień jakiś prezent dla fanów. Jeżeli macie kiepską wyobraźnię, czy coś i nie możecie sobie wyobrazić niektórych rzeczy, które opisuje to (teraz chodzi mi o ten dom głównie, bo tylko o nim myślałam niesamowicie tak intensywnie, aż w końcu przypomniałam sobie skąd go znam, otóż to od z Notebook Sparks'a. ) tu macie obrazek jak on wygląda. Tylko ja usunęła balkony z drugiego piętra, jak coś. Oto i on :

(mam do niego ogromny sentyment i film także jest nieziemski, polecam !)

Dobra, ja jeszcze raz dziękuję, bo jesteście niesamowici i te wszystkie komentarze od Carly, Alex Heron (moja bohaterka), Susan, Werks, SeDi, Victorii i innych są cudowne i bardzo podbudowują. Gdyby nie wy to naprawdę nie wiem, czy tak niektóre rzeczy w moim życiu się potoczyły. Jestem zawsze wasza i przepraszam za tak długą notkę ;)

Love,
Aria Jones.


PS. Startuje do konkursu bloga miesiąca, także niedługo (mam nadzieję) ukażę się mój blog w pierwszym etapie konkursu na stronce : http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/